"Ik dacht
'kom, ik gà al,

dan bén ik er
al.’

Want de
afwezigen hebben ongelijk, toch?

Mijn vader
bijvoorbeeld, die is er niet meer.

Die kan niet
meer vertellen waarom hij zo nodig moest verdwijnen in de televisie.

En ik maar de
plezante uithangen.

Niet om
iedereen te vermaken, maar om zijn aandacht te vangen.

Het is niet
gelukt.

En kijk, ik
sta hier nog.

De mens is al
dood en ik sta hier nog.

Aanwezig!”

Aanwezig zijn
of afwezig zijn, dat is de vraag die Johan Terryn al enige tijd
bezighoudt. In zijn nieuwe voorstelling probeert hij zoveel als mogelijk in het
hier en nu te kruipen. Er te zijn en te blijven. Een hele toer in een wereld
vol prikkels die ons naar elders lokken.

Hij herinnert
zich zijn vader die aanwezig was zonder aanwezig te zijn.

Net als zovele
vaders van die generatie. Wat je ook vroeg, het antwoord was steevast ‘hmm’.

Wanneer hij
zelf zijn jongvolwassen zoon in een verre, vreemde stad achterlaat en hij
twijfelend zwaaiend wegrijdt, vraagt hij zich af of hij het zelf wel genoeg is
geweest. Aanwezig.

Het gevoel ‘Ik heb nog
zoveel te geven’ plaagt hem.

Op de lange
terugrit maakt hij een inhaalbeweging. Hij verzamelt de belangrijkste
levenslessen. De dingen die zijn eigen vader nooit
heeft uitgesproken en die hij nu zelf moet verzinnen of lenen van mensen die
hij bewondert. Een speech om zijn zoon het leven in te sturen. Zijn eigen
-soort van- ‘Wear Sunscreen’ oftewel

‘900 km goeie raad om ten volle aanwezig te zijn in dit leven’.

Net als in
zijn eerdere voorstellingen ‘De ingehuurde man’, ‘Het Uur Blauw’
en
‘Tot
Onze Grote Spijt’ weet Johan Terryn met
zijn stand-up psychology opnieuw te raken.
Zijn toon varieert tussen grappig, bezwerend, ontroerend en hartverwarmend.

Tekst en Spel:
Johan
Terryn

Coach: Randall Casaer

Muziek: Pieter
Schrevens

Decor en
licht: Pieter
Van Leuven

Foto: Katoo Peeters

Ontwerp: Studio Anorak

In
samenwerking met De Studio